uzaktan bakınca şükretmeyi hala öğrenemeyen insanın direnişidir bu.
yıkım! paralel evrende kaybolan çaresizliğimize koşmak aslında. inancını yitiren yollarda..
sahte duyarlılık raporları hazırlayarak etrafına terör saçan insanlar tanıyorum. aynaların karşısında maskeleri düşen. gülüşleri salkım salkım çirkinleşen insanlar. ve bir toplum tanıyorum. yalanların yanında yer alan. asosyal haykırışları işitmeyen.
yalınlıkları süslü, yalnızlıkları sisli insanlar görüyorum. kendileri ile çelişen. karaktersiz hayaller kurgulayan, onlara ulaşınca yalnızlıklarını hiçe sayan aptallar. ego’larını sergileyen “art” niyetli sanatçılar tanıyorum. nevrotik gözlemleri olan.
eylemsizliğe itaat eden yollar görüyorum. şehri terk etmekten başka çareleri olmayan. yolcular tanıyorum. stabil hayat sanrılarına ortak arayan. birbirlerinden nefret eden sevişmeler görüyorum. yoğun düşünce bulutlarının ardında savaşan. aşkı tatmamış. yalnızlığı yaşamamış sevişmeler.
kavganın bir ölüm stili olduğunu unutan varlıklar tanıyorum.kendimden nefret ediyorum!
ve bunlara rağmen kendime sarılıp “tamam, geçecek” demek istiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder